„‘s nui Hietle”

‘s Agathle hätt selle a Koschtimle hông
Und hôd welle allui it züem Köüfe gông.
Dô ische züe ihr Schweschter gange
Und hôt voar dear reacht ‘s Lärme afange:
„Du, Annele, i sott a nuie Alegad hông,
I ming ôlte kane faschd numma i Kirche gông.
A nuis Koschtimle tät schu reacht noat;
Denn a Häs ischt so wichteg, wie ‘s tägle Broat.
Du kinnteschber a groaße Soarg verschpare,
Wenn de mit mir tätescht i’s Schtädtle nafahre.” –

Eitl, wie ‘s Annele ischt nu amôl gwea,
Hätt’se öü gônz gean amôl a Köüfhüs vu inna gseah.
Also – wo ‘s Ziegle hod die Zwoa i’s Schtädtle nabrôcht,
Hend se schu tapfer ‘s Berôte agfôcht:
„Wele Farb paßt am beschte und was für a Schnitt? –
Denn an Ladehietar – merk dr’s –
neahmet mir zwoa denn it!” –

Jez, wo se sind züe deam Köüfhüs hi,
Hôt s’ der Weag gfiehret an am Hüetgschäft voarbi.
Dös wär an em seal gar it so wichteg gwea,
Wenn it isa Annele hätt i deam Finschter dinn a schi’s Hietle gseah. –
Se bricht in a heale Begeischterung üs
Und ischt fascht numma weck z’bringed vu deam Hüs.
Se rieft: „Lüeg, Agathle, lüeg des Hietle a!”
Und denkt: „Wie ba dô bloaß voarbilöüfe ka!”

‘s Agathle isch in Gedônke schu bei ihrem Koschtimle gwea
Und hod bloaß flichteg züe dear Üslag higseah.
„Mei”, hot se gseit, „du hôscht amôl gschwind an Hüet üsgwählt,
Denn köüf dr’n hôlt, wenn a dr gar so güet gfällt!”
Dös hobba brüche it zweimôl züem Annele sage
Und d’ Fieß hend se kinne id gschwind gnüe i dös Hüetgschäft ningtrage.
Daß ja it nammar voar ihr käm
Und ‘s Hietle ihr vor dr Näs wecknähm.