Am Sunntag schtoand i reacht frei üf,
mi zuichts id Bearg, do müeß i nüf.
Am Oytalhüs gohts dünkla dur,
am Rühe-Hals do taged es,
ob Schtuibefaal do kut brs vir,
als tritt i ning br Kirchestier.
Do d’ Wilde Wand, det s’ roate Loh,
d’ Hellheaner schtonded öu no do.
Am Rühegg schlecht grad d’ Sunne a.
I lüeg id Ründ und lüege nüf:
Es gembr langsam d’ Öuge üf.
Bm Witrgong do sinn i noh,
und wie ne mih do so vmarf,
am Älple Sattl goht brs ing:
Die Bearg do rings umhea -
des isch a Gschenk vum Himl gwea.
Jez goht dr Weag bergüf und nüf und nüf.
Am Heafatzgipfl ündrm Kriz
do blieb i schtong -
Dea schina Moarge hot sing Wirküng dong.
Jez weiß is gwiß:
Um zu verschtonde all die Pracht,
hot dr Hergot is de Sunntag gmacht.
Verwandte Themen
Heft 71 → „Klöüsezit”Heft 67 → Gedicht „Eva, isa Schtammesmüettr”
Heft 57 → „‘s nui Hietle”
Heft 53 → „Christnacht i dr Holzarhitte”
Heft 43 → ‘s oalt Joahr goat