Schprih und Huigärte

Zwoa Sünthofarna sind amol z’Oberschtdoarf im Kurpark khocked und hend öu amol lüege welle, wie des do züegoht. Zmol kut a gonz a wache Fehl mit am Kindskaare und do isch a nettes roathooregs Meidle dinn. Öu die gonz Scheese hod so siidene Rischele omarad khedd, ja alls isch so gwea, daß ba schu gsea hod, daß des riiche Lidd sind. No hod die ui gseidt: „Guge nu, des miessed gonz bessre Lidd sing, ja so nobl und wäch.” No seidt de ondr: „Die sind gonz gwiiß vu Berlin odr gar no widdr domm hea.” Wo die Fehl mit dear Scheese dur gwea isch, no hod des Meidle afoche bleare und se hods it glei riebegschtelle kinne. No heared die zwoa, wie die Fehl i dean Kaare ningschrit: „Holts Mühl, du gfugseda Bohle.”

Bum Moahrewirt isch a güet Bekannta khocked und hod an Tellar Suppe geasse. Zmohl heart a mit Löffle üf, langed i dean Tellar ning und zuicht an Featze us dr Suppe. No schimpft a glei de Wirt hea und mühled: „Du, desch a Süharii, do kut a Trumm Butzlumpe, ja pfui Teifl.” No hod dr Moahrewirt gseidt: „Mach kui so Gschrai, um driißg Pfänneg kane dir doch kui siidene Ündrröck ningschniide long.”

Hislars Fränzle isch inam Herrgotts-Haglrüsch huimkumme. No hod die Marie schu lütthals gmühled: „Ih khaa’s bigott it vrschtong, wie ba allad setteg Riisch huimschlaife mag.” Des hodda schu no vrschtonde, wie die des gseidt hod. No git ar zur Gegered: „Worum regschde noachad so üf, wenn des it seal vrschtoscht.”

D’ Schtaatsholzar sind vum Tal rüs kumme und hend en Uinatsbah no züekhert. A deam Schtammtisch sind öu no ondr khocked. Zmohl seidt uina: „So, iez müeß e gong huim, weischt, ming ölte lüeged allad uf d’ Ühr, wenn e huimkomm.” Dr Hiesl, i sing luschtege Art, hod no gmuit: „Dös is doch net wuid, wanns ih amoi schpaat hoamkimm, no blattelt de Mei oiwei im Kalender.”

Luzianesse Josef, a olta Broglar, hot amol vrzellt: „Ming Büe hod allad mid em Lehrar Lutz Läscht khedd und wo br des z’dumm woare isch, no bine nüf i d’ Schüel, ning zum Lehrar und no hone mit em Aschtbigl sowidd üszoge, do isch hinde mir glei dr Ofe inggfalle.”

Wolfgangars Kaddeas hot i de obra Schiiba khoibed, no kut a Kurgascht züenem und froged: „Wie komme ich hier zum Freibergsee?” Des hoddam no gonz ordele gseidt. No froged dea Gascht widdr: „Gibt’s auch Fische drin und kann man die fangen?” No hoddam gseidt: „Fisch, mei do sind gonz Hiife dinn, abr ob ba de foche khaa glöub e it, die sind nämle fascht alle im Wassr.”

Drüdeslars Jock vu Birgsöu isch bum Wirt khocked und ma hod de Huigärte khedd ibrs Schtearbe. Uina hod gmuit, daß des oft a schwierege Gschicht sei, manke bringt des fascht gar um. No hod dr Jock gmuid: „Ma hearts allgmui, daß des it so uifach isch, ih wedd, as war bur Minege schu rum.”

Hüetars Johanna hod am Häldele nüf gmäht, s’isch bloas a Wiishoi gwea, abr allem Zuig no hod se kuin güete Dangl mea det khedd. Ünda am Weagele isch uina durgloffe mit am inghuimische Häs, abr se hodden it kennt. No rieft der üe: „Höutes a wink?” No hod se aie grieft: „Jo werle, was d’ Schniid it nimmt, nimmt dr Zoan.”

Wo ba Hislars Rosele vrgrabe hod, isch a moards Weaddr kumme. Dr Pfarrar hod öu gsea, wie des de Hellebearg ra kut und hod no ebbas usglong. Wo na feerteg gwea isch, do isch alls so weile a se kinne hend vrschprtinge. Abr s’ Weaddr isch schnealler do gwea, ma isch numma gonz huimkumme. Bu Niedrachars Ottone sind a gonz Hüfa Mannsbildr i deam kleine Hüstiir-Ingang gschtonde und s’ Voardächle wär öu z’kurz gwea fir no mea. Iez hod des gschnellt und doored, khagled und a Wolkebruh isch kumme, d’ Schtroße sind bloas no ui Bah gwea. Wones wiedr so an moards Schnall tüet, daß glei all zämedgfahre sind, do hod dr Metzgar Schugg gonz lüt gseidt: „Ische amend schu domm?”

Scheaglars Rosele hod amol uf ar Reachtlarvrsammlüng gseidt, wo ba gfroged hod, wea vu de Wiibr zum Fruhne mitgang, ma sodd am Easchbah und em Oytal Lända üfrumme: „Nui, ih ka’s it mache, ma isch olt und ma loht.” No hod dr Kiefardunelar fiire grieft: „Mir sind no jüng und länd öu.” (Se sind beldr fascht glii olt gwea.)

Hislars Liese isch em Hirschwirt khocked und hod sing Hünd drbii khedd. Zmohl kut a Kurgascht und hocked glei a dean Tisch hi und schu focht dea s’vrzelle a. daß a öu an Jagdhünd häb, an Daggl, und was dea alls fir güete Eigeschafta häb. Dea heart glei gar numma üf und ma siechts, daß dr Liese it grad huigärteger wird. No focht dr Gascht wiidr a und muit, daß sing Daggl de nächscht Wuche uf de Bundeshundeausstellung nach Wiesbaden komme, und da werd er bestimmt wieder Auszeichnungen erhalten. „S’wär öu gschiidr, ma tat Di uf die Üsschtellüng schicke, no sächted d’ Lidd öu, wia a reachta Daggl üssiecht. Und wenn so a Daggl bloas sing Hearre gliiched, no isch de no lang kuin Priis weart.”

Dr Wannebür hod zum lange Seeweg gseit: „Du kasch liicht am Karfritag a Fleisch easse, bis des aie kut, isch Oaschtre aso schu rum.”

Bu nar Gmuindsrotssitzüng isches gwea, do hobba ibr a Telefonanlag firs Kronkehüs und öu fir a Fuirwarnanlag zur Polizei hi berote. So sind öu allerhond Froge üftöucht und ma hod dr Vrwoltar gfroged, was ea drzüe mui. No hod dr Hohl Schorsch, des dr Vrwoltar gwea, gseidt: „Das wäre leicht zu machen, denn im angrenzenden Schwesternwohnheim sind noch drei Einschübe frei.” No hod uina vu de Gmuindsrät (A. K.) gfroged: „Ja, und wea dearf die mache?” No hot dr Kronkehüsreferent, desch Heims Berti gwea, gmuit, daß ba die amerikanisch verschteigre wird, des bringt mea Geald.