Zu Waltars Josefe isch a gonz nobla Hear als Künde ring kumme und mecht gonz güete Zigara hong. Josef leit em a etle Schachtla voar und muit, will dea Hear it weiß, was a will: „Die do oder däne det um dry oder um fümf Mark wäred beider uiba Gschmack.” Wie no dea Gast froged: „Ja, wissen Sie, daß die auch gut schmecken?” do hot no Josef gseit: „Ja, wenn se dr it schmecked, no kinnedrs allad no furtwearfe.”
Bum Wilde-Mändles-Tonz isch Pöuse gwea und do kut dr Logelar a d' Schenk, holed a Moß und süft se glei zwei Drittel aie. No muit Kerles Otto, wo grad neabe det gschtonde ischt: „Bi Gott, hosch du an Durscht khett.” „A wass”, seit druf dr Logelar, „sowitt hones no nie kumme long.”
Vu Julesars Liesen isch a Büe uf Poscht kumme als Lehrling. No hot Waibls Done gseit: „Mag dea des tu, de gonze Tag do inge hocke, desch doch lankwiileg.” No muit dr Liese: „Was, lankwiileg! All Tag weagsled s’ Datum und do miessed die Lehrbüebe allad umschtelle.”
Lonzars Josef und Seewegs Leo sind i Leewirts Garte vrhocked gwea. A jeda hot schu so zwuinzg Moß gsoffe khett. Aber ietz isch gnüe gwea und ma hot welle gong, ma isch schu bis ar Tiir voana gwea. No seit zmol dr Lonzar: „Ei gang hea do, uine suffebr no, die flacked i deam Rontze no wohl omma det.”
I dr Reschtratio hobba amol an üngkumote Walsar üsse gwoarfe khett. Noch deam huigartet alls vu de Walsar und daß do denn schu reachte Lümmel drbi seied, grad dean zwidrene Hünd, wo ba üsse gwoarfe hab, dea hetts schu lang brücht. Zmol seit Isakars Ludwig: „ Wem ba zeche Walsar inan Sack ning tat und ma wur mit am kherege Bengl druff ning höue, no tatsch nie de leatze vrdwische.”
Bu nar Lieh isches gwea, so em Lenzeg. Dea Erdüshub isch vum Gfroar no a wink gfroare gwea. Itz wie ba neabqm offene Grab det stoht, d' Sunne hot reacht warm her gschune, no isch allebot a Erd üfgange und i die Grüeb na drohled. Wo widr a greassra Brocke na gfalle isch, hot Beandlars Karle gseit: „letz wärs grad munter zum schtearbe, dr Bode isch widr off.”